“De Wolven van de Majella”, zo vertaal je de naam van dit folkgezelschap uit de Italiaanse Abruzzen, die regio net onder de Marche. De “Majella” waarvan sprake is de naam van een groot natuurgebied van die regio en de titel van deze plaat laat zich dan weer vertalen als “uit een andere wereld”.

Dit kwartet liet voor het eerst van zich horen in 2011, toen ze, puur voor het plezier van het samenspelen, hun opwachting maakten op het “Val Fino al Canto”-festival in Arsita. Dat bleek zodanig mee te vallen, dat ze beslisten om een heuse band te worden en zich te specialiseren in het opzoeken en bewerken van oude volkswijsjes uit het rijke Italiaanse -en meer specifiek Abruzzeense- zangrepertoire. Zoals bijna overal ter wereld, handelen die liedjes over de dingen die de gewone mens op gewone en minder gewone dagen bezighouden: liefde, werk, natuur, dood, geboorte en -het blijft Italië- een aantal heiligen en, ook zoals bijna overal ter wereld, werden die teksten voorgedragen op het ritme van de dansen die eigen zijn aan de regio. In het geval van de Abruzzen zijn dat de quadrille, polka, mazurka en wals met helemaal bovenaan de typische Saltarella, een aan de Tarantella verwante dans, die meestal op accordeon gespeeld wordt.

Ik weet niet hoe het met U zit, maar zelf vind ik dat een heel waardevol opzet: al te veel van onze volkse tradities zijn met verdwijnen bedreigd en dus is het goed dat er mensen opstaan om daar tegenin te gaan en de goeie dingen uit het verleden te bewaren voor de komende generaties en dat is precies wat de Wolven doen op deze plaat, nog altijd maar hun tweede, na “Auu” uit 2015.

De nieuwe plaat bevat een dozijn tracks -plus een verborgen bonus-, waarin je exact vindt wat ik hierboven omschreef. Met behulp van accordeon, fluiten, zampogna (doedelzak), klarinet, bouzouki en tamboerijn, duiken de vier in liederen en melodieën, die er vaak een eeuwenlange traditie hebben opzitten. Heel soms herken je, als nietsvermoedende Belg, zelf iets wat hier ooit een giga-hit was: “L’amore li fareme” blijkt niks minder te zijn dan een betovergrootouder van Freddy Breck’s “Bianca”, waarvan gespecialiseerde boeken schreven dat het gebaseerd was op Tsjaikovski’s “Cappricio Italien”, maar waarvoor de de maestro dus duidelijk zelf leentjebuur ging spelen, maar dit terzijde. Het verhaal van het meisje en de ondeugende pastoor komt ook ons niet onbekend voor (zie “De nozem en de Non”) en lofliederen in de stijl van “Sant’ Antonio dei Paglieta” droppen je in één klap midden in een Italiaanse film van de jaren ’60 of 70 van vorige eeuw.

Dat alles bijeen opgeteld, levert een bijzonder fijne plaat op, die misschien niet geweldig vernieuwend is, maar die wel een heerlijk beeld geeft van de regionale folk uit een streek die we allemaal een beetje minder goed kennen dan de grote kleppers als Rome, Firenze of Milaan. Iedereen die mij een beetje kent, zal het met mij eens zijn: op het vlak van eten, drinken en muziek maken, zijn er weinig landen, die tegen Italië kunnen optornen. Deze plaat is daar het zoveelste bewijs van….(Dani Heyvaert)